આજે વિશ્વ ચકલી દિવસ
સાચું કહું તો, અમારું બાળપણ કુદરતી વાતાવરણ સાથે જ વીત્યું છે. ગામડાનું આંગણ, વન, માટી,પક્ષીઓ, ચૂલો, વાડો,ખેતર; આ બધું અમારા જીવનનો અણમોલ હિસ્સો ગણાતું. આ બધાની સાથે અમે હસ્યા છીએ-રડ્યા છીએ. આજના મોબાઈલયુગને જોઉં છું તો ખૂબ જ દુઃખ થાય છે. બાળકો બાળપણ જીવતા જ નથી!
હવે આમાં કઈ રીતે ચકલીની સંખ્યા વધે, ચકલી શું છે તે કઈ રીતે બાળક જાણે અને ક્યાંથી તેને કોઈ ગીત ગાતા આવડે??
આજના દિવસે ચકલી વિશે કવિતા નથી લખતી પણ એક વાર્તા લખું છું. જો સમાજ થોડું ઘણું પણ આ વાર્તામાંથી શીખશે તો મારું લખેલું સાર્થક થશે.
માઇક્રોફિકશન..
ચકીબેન… ચકીબેન.
સરલાબાને આજ સવારથી પોતાના ગામડાનો વૈભવ અને લીંપણવાળા ઘરમાં સાદલી પર બાંધેલો ચકલીનો માળો યાદ આવ્યો. આજ સવારથી તેમની ઈચ્છા હતી કે, પૌત્ર વિવાનને ચકીબેનવાળું ગીત ગાઈને રમાડું. એમણે વહુ અમીને બૂમ પાડીને કહ્યું, ‘તમે શિરામણ બનાવી લો ત્યાં સુધી હું વિવાનને રમાડું.’ અને તેઓ હરખમાં આવી ચકીબેન ચકીબેન ગીત ગાવા લાગ્યા. ત્યાં જ વહુ અમીએ સરલાબેનને છણકો કરીને અટકાવ્યા અને કહ્યું, ‘આ શું સવારનું ચકીબેન ચકીબેન માંડ્યું છે?’ વહુ અમીએ ઝડપથી મોબાઇલમાં ડોરેમોન કાર્ટૂન શરુ કરી મોબાઇલ સરલાબેનના હાથમાં મૂકી દીધો અને વિવાનને સરલાબાના ખોળામાં બેસાડી રસોડામાં ચાલી ગઈ. ઉદાસ થઇ સરલાબેન મનમાં ગીત ગાવા લાગ્યા, ચકીબેન ચકીબેન મારી સાથે રમવા આવશો કે નહિ આવશો કે નહિ????
સૂચિતા ભટ્ટ “કલ્પનાના સૂર “